निघाले होते बाप्पा
तुला जेव्हा मी घेऊन
तुझ्या मूर्तीकडे पाहिले
गेले मी भान हरपून
सुंदर निरागस तुझं रूप
नयनात माझ्या बसलं
जगावेगळं सुख असं हे
फक्त तुझ्या रूपात दिसलं
भालचंद्र गजानना तू
किती मनमोहक तुझे रुप
मनामध्ये साठवावे असे
आहे तुझे गोड स्वरूप
नेसलासे पितांबर
केशरी रंग ज्याचा असे
सोन्याहूनी पिवळे
उपरणे शोभून दिसे
अलगद हातात धरली
बाप्पा मी तुझी मूर्ती
शब्दांना आला बहर
अद्भुत आहे तुझी किर्ती
पाहताच माझ्याकडे
बाप्पा तू कसा हसलास
घरी येण्यासाठी तूही
किती आतुर झालास
थांबलो की रे वर्षभर
किती प्रतीक्षा केली तुझी
सकल देवांचा अधिपती तू
फक्त तुझ्यावरच श्रद्धा माझी
तुझ्याशी गप्पा मारता मारता
घर कधी आलं समजलच नाही
झालं एकदाचं आगमन तुझं घरी
माझे मन रे तुला न्याहाळून पाही
सौ. प्रिती भालेराव, पुणे
