रात्रंदिवस तुझ्यासाठी
देह माझा जाळला
माझ्या प्रेमाचा तुला
अर्थच नाही कळला
देहाचं काय करावं रे
मन माझं जळत आहे
वर्षानुवर्ष सतत ते अस
तुझीच वाट पाहत आहे
तुझ्या बोलण्यातला तो
सूर मला जाणवत होता
नकळतपणे काळजावर
घाव जोरात घालत होता
शरीरावरच्या जखमा तरी
आज उदया भरुन येतात
मनावर झालेल्या जखमा
आयुष्यभर दुःखच देतात
तुझ माझ्यावर चिडण
हे स्वाभाविक असेल रे
सहन करून आता हे सार
माझी सहनशक्ती संपली रे
प्रेम करायचं न्हवत तुला
खोटी आशा का दाखवली
किनारा पार करण्याआधीच
नौका पाण्यामधे कशी बुडली
संपवूनि खेळ सारा
श्वास मोकळा घ्यावा
आयुष्याच्या प्रवासाला
पूर्णविराम द्यावा
सौ. प्रिती भालेराव