कधी कधी आयुष्याचं कोडं
खूप कठीण होऊन बसतं
मन मला सतत सांगत राहतं
इथे कोणीच कुणाच नसतं
आयुष्याच्या या चक्रव्यूहात
नकळतपणे आपण अडकतो
विनाकारण आपला जीव
कुणासाठी तरी तडफडतो
आपल्या जवळच्या माणसांना
आपली काहीच किंमत नसते
आयुष्य जगण्याची संकल्पना
नको नकोशी होऊन बसते
नात्यांचा हा खूप मोठा तिढा
सोडवताना दमछाक होते
विनाकारण तेव्हा आपल्याला
कोणीही काहीही बोलून जाते
प्रत्येकाला असच वाटतं
फक्त माझच खरं असावं
जीवनाच्या प्रवासात या
कोणीच सोबत नसावं
असं वाटतं तोडून सारे बंध
एक श्वास घ्यावा मोकळा
आयुष्याकडे पाहण्याचा
दृष्टिकोनच असतो निराळा
सारं काही सहन करत आपल्या
अस्तित्वाचा प्रश्न उभा राहतो
का? कोणास ठाऊक मग तेव्हा
आपण या जाळ्यात अडकतो
सौ. प्रिती सुरज भालेराव, पुणे
